بسم الله الرحمن الرحیم
شرحی بر مثنوی معنوی / ٣٧/ بازرگان و طوطی
سوختم من ؛ سوخته خواهد کسی // تا زمن آتش زند اندر خسی
سوخته چون قابل آتش بود // سوخته بستان که آتش کش بود
ایدریغا ایدریغا ایدریغ // کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ
چون زنم دم کآتش دل تیز شد // شیر هجر آشفته و خونریز شد
آنکه او هشیار خود تند است و مست // چون بود چون او قدح گیرد بدست
شیر مستی کز صفت بیرون بود // از بسیط مرغزار افزون بود
قافیه اندیشم و دلدار من // گویدم مندیش جز دیدار من
خوش نشین ای قافیه اندیش من // قافیه دولت توئی در پیش من